O Economist φοβάται συντριβή της Ευρωζώνης! Ή μήπως η καλή εφημερίδα υπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα που εύχονται τη διάλυση της ΕΕ και τη δρομολογούν; Ανεξιχνίαστοι, γαρ, οι ευσεβείς πόθοι των παγκόσμιων πρωθιερέων του Μαμμωνά. Όπως και νάχει το πράγμα, τα θεμέλια της Ευρωζώνης τρίζουν επικίνδυνα, αφού το οικοδόμημά της είναι χτισμένο όπως-όπως στην άμμο, και οι ιδιοτελείς όσο και μωροφιλόδοξοι ηγέτες της είναι πολιτικοί νάνοι, υπηρέτες των τραπεζιτών, χωρίς όραμα, χωρίς αρχές και αξίες.
Είναι προφανές ότι η οικονομική κρίση στη ζώνη του ευρώ έχει μετατραπεί σε πανικό. "Είναι πραγματικά αυτό το τέλος;" είναι ο τίτλος του άρθρου του Economist. «Ωστόσο, η απειλή μιας καταστροφής δεν την σταματάει πάντα από του να συμβεί. Οι πιθανότητες της ζώνης του ευρώ να κατακερματιστεί έχουν αυξηθεί ανησυχητικά χάρη στον οικονομικό πανικό, τη ραγδαία αποδυνάμωση των χρηματοπιστωτικών προοπτικών και τη στενόμυαλη και παρακινδυνευμένη πολιτική. Οι πιθανότητες για μια ασφαλή προσγείωση φθίνουν γρήγορα.»
Σε σημερινό του άρθρο στους Financial Times, με τίτλο "Blackmail, bail-outs and unacceptable austerity" (Εκβιασμός, διασώσεις και απαράδεκτη λιτότητα), ο καθηγητής Lawrin Armstrong γράφει χαρακτηριστικά: «Σύμφωνα με τον προφέσορα Streeck, η τέταρτη θεσμική "διόρθωση" από το τέλος της μεταπολεμικής οικονομικής άνθισης δεν εμπλέκει "τη δημόσια επίταξη ιδιωτικών πηγών για προγράμματα διάσωσης" αλλά το αντίθετο: τη διάλυση αυτού που απομένει από το κοινωνικό κράτος και τα κοινωνικά δικαιώματα για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Έχοντας εκβιαστεί στο να διασώσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα το 2008, οι κυβερνήσεις τώρα πιέζονται από τα ίδια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να επιβάλουν πολιτικά απαράδεκτες λιτότητες στους πολίτες τους.»
Ποιος, λοιπόν, θα σώσει τα ευρωπαϊκά κράτη από τα αδηφάγα και αδίστακτα "κράτη εν κράτοις", δηλαδή τις τράπεζες; Βλέπετε, ο Μαμμωνάς που λατρέψαμε για θεό, μας εκδικείται…
Πάντως, εμείς οι Έλληνες, με ή χωρίς ευρώ, αν δεν αλλάξουμε ριζικά τη νοοτροπία της ανοχής προς την πολιτική αλητεία, τoν κομματικό διχασμό, τη λούφα, την αρπαχτή, τον ερασιτεχνισμό και τον δεβαριεσισμό, δεν έχουμε αυτόνομο μέλλον, παρά μόνον ως υποτελείς στους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, τους Κινέζους, τους Τούρκους ή άλλους περαστικούς. Αν δεν αποκτήσουμε συλλογική εθνική συνείδηση, επαγγελματική συνείδηση, και στοιχειώδη ηθική συνείδηση είμαστε τελειωμένοι. Τέρμα τα ψέματα. Όσο κοροϊδέψαμε τους εαυτούς μας τους κοροϊδέψαμε...
Άλλωστε, με εξουθενωτική συνταγή διάσωσης, διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, υδροκέφαλο κράτος-μπάχαλο, τραπεζίτες ανθέλληνες και φοροδιαφεύγουσα οικονομική ολιγαρχία και ελεύθερους επαγγελματίες, δεν υπάρχει ελπίδα. Όσο κι αν στύψουν μισθωτούς και συνταξιούχους στις περικοπές, όσο κι αν αυξήσουν άμεση και έμμεση φορολογία, πράγμα που το κάνουν οι βάρβαροι μετά μανίας τα τελευταία δύο χρόνια, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη στην ύφεση, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση.
